ฟ้าหลังฝน
นางสายสวรรค์ แสงบุตร
พยาบาลวิชาชีพชำนาญการ
ศูนย์สุขภาพชุมชนโรงพยาบาลบ้านผือ
หลี่เป็นหญิงชาวจีนที่พูดไทยไม่ชัด
อ่านไม่ออก เขียนไม่ได้ ตั้งครรภ์ได้ประมาณ 27
สัปดาห์ เมื่อประมาณ 30 ปีก่อน ครอบครัวหลี่ มีพ่อ แม่ และลูก 4 คน ได้อพยพมาจากประเทศจีนด้วยเสื่อผืน
หมอนใบ มาระเหเร่ร่อนอยู่ที่ กทม. ชีวิตเหมือนถูกสวรรค์กลั่นแกล้ง
ญาติพี่น้องมีอันต้องล้มหายตายจากไป เหลือเพียงหลี่ที่วัยเพียง 16 ปี
ต้องสู้ชีวิตเพียงลำพัง อดมื้อ กินมื้อ บางวันนอนข้างถนนบ้าง นอนใต้สะพานบ้าง
เป็นแบบนี้อยู่ได้สัก 1 ปี
หลี่ได้อยู่กินกับชายหนุ่มด้วยวัยเพียง
17 ปี โลกนี้ช่างโสภาเหลือเกินสำหรับหลี่ ณ วันนั้น ทั้งคู่อยู่กินกันมาได้ 7 ปี
มีพยานรักด้วยกัน 3คน ชาย 2คน หญิง 1 คน แต่ชีวิตต้องจบลงด้วยการหย่าร้างกัน สามีได้พาลูกอันเป็นที่รักทั้ง
3คนหนีกลับไปอยู่ที่เชียงใหม่โดยไม่ยอมส่งข่าวให้หลี่รับทราบเลย
บทเรียนชีวิตบทแรกผ่านไปได้
2 ปี หลี่ได้พบกับชายไทยอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน
จนในที่สุดหลี่ได้ตกเป็นภรรยาของเขาอย่างเต็มใจ ทั้งสองได้ช่วยกันสร้างครอบครัวด้วยความรักความเข้าใจและได้พยานรักด้วยกันหนึ่งคนเป็นชาย ตลอดระยะเวลา 4 ปี ชีวิตมีทุกข์บ้าง สุขบ้างเป็นเรื่องธรรมดา
เหมือนสวรรค์กลั่นแกล้งอีกครั้งเมื่อมีมือที่สามมาทำให้ชีวิตคู่ของหลี่ต้องมีอันจบลงอีกหน
ทิ้งให้หลี่ต้องเลี้ยงลูกวัย 4 ขวบเพียงคนเดียวตามลำพัง
หนึ่งปีผ่านไปบทเรียนที่ผ่านมาหลี่ได้ลืมไปหมดแล้ว
ณ เวลานี้และตอนนี้ หลี่คิดว่าตนเองคงไม่โชคร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่า
จึงตัดสินอยู่กินกับชายคนหนึ่ง
ในตอนนั้นหลี่พอมีเงินเก็บอยู่ก้อนหนึ่งไม่มากเท่าใดนัก
และด้วยความที่คิดว่าตนจะฝากชีวิตไว้กับชายคนนี้ จึงได้ใช้เงินก้อนที่มีอยู่ซื้อมอเตอร์ไซค์และคิวให้กับสามี
หลี่ไม่ได้พบกับความสุขแบบนี้มานานแล้วที่สามีคอยเอาอกเอาใจลูกและเมีย
เงินที่หามาได้พอใช้จ่ายในครอบครัวและมีเหลือเก็บบ้าง
ลูกชายได้เรียนโรงเรียนที่ดีๆ สามียังให้คำสัญญาว่าจะรักและดูแลหลี่เช่นนี้ต่อไป
สามีหลี่มีปัญหาต้องขึ้นโรงขึ้นศาลและหลี่ก็ตั้งครรภ์ที่
5 อาการแพ้ท้องครั้งนี้ค่อนข้างรุนแรงจนหลี่ตัดสินใจลาออกจากงาน สามีไม่ได้ออกไปทำงานและจะพากลับไปอยู่บ้านที่บ้านผือ
สามีบอกหลี่ว่าตนเองมีที่นาหลายไร่บ้านหลังใหญ่โต
เมื่อกลับมาถึงบ้านสามีทุกอย่างไม่ได้เป็นเหมือนที่สามีบอกเลย
ญาติพี่น้องพากันรังเกียจเธอและลูกชาย สามีหลี่ไปทำงานที่โรงฆ่าสัตว์ได้รับค่าจ้างเป็นรายวัน
ส่วนหลี่อยู่บ้านไม่ได้ทำงานอะไรลูกชายเรียนที่โรงเรียนใกล้บ้าน
ครอบครัวเริ่มมีปัญหาไม่เข้าใจกันสามีไม่กลับบ้าน ไม่ดูแลครอบครัว บางวันหลี่ต้องไปขอข้าววัดมาให้ลูกกิน
เจ้าหน้าที่บริจาคอาหารและของใช้ให้บ้าง ตลอดการตั้งครรภ์ทาง PCU
ต้องคอยรับคอยส่งทุกครั้ง
และแล้วก็ถึงวันที่หลี่รอคอยเมื่อหลี่ได้คลอดลูกที่โรงพยาบาลบ้านผือเป็นชายน้ำหนัก
3,700กรัม สมบูรณ์แข็งแรงดี
ปลอดภัยทั้งแม่และลูก แพทย์ได้ทำหมันให้หลี่เป็นที่เรียบร้อยแล้ว
พอวันที่สองทางทีมเราได้ไปเยี่ยมหลี่และลูกที่แผนกหลังคลอด
ทันทีที่หลี่มองเห็นทีมเรา เธอยิ้มและยกมือไหว้ด้วยความดีใจ
พร้อมกับรีบบอกกับเราว่าเมื่อวานนี้สามีเธอพาเธอมาคลอดเองและหลังจากออกมาจากห้องคลอดเธอได้เห็นสามีกำลังอุ้มลูกของเธอ
น้ำตาแห่งความดีใจมันได้ไหลพร่างพรูออกมาเต็มสองแก้มของเธอ
ชีวิตที่ผ่านเรื่องราวร้ายๆมาได้ก็เปรียบเสมือนฟ้าหลังฝน
ละครชีวิตของหลี่ก็เช่นกัน
วันนี้คงเป็นวันที่สดใสและคงเป็นวันที่เธอจะได้เริ่มต้นชีวิตใหม่อีกครั้ง แต่จะมีใครสักคนบ้างไหมพอที่จะตอบเราได้ไหมว่าอนาคตข้างหน้าของเธอจะเป็นเช่นไร
แต่ถึงแม้ในวันข้างหน้าชีวิตหลี่และลูกจะเป็นอย่างไรก็ตามทางทีมสุขภาพของเราคงต้องคอยดูแลและให้กำลังใจหลี่ต่อไป
สู้....สู้....สู้..นะหลี่
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น